Nanotechnologiegebouw te Leuven (B)

Eind 2007 schreef de Katholieke Universiteit van Leuven (België) een Europese Aanbesteding uit voor het ontwerp van een “Hotellabo Nanotechnologie”. In het hart van dat zeer speciale gebouw zou een deeltjesversneller moeten komen te staan, met allerlei laboratoria, cleanrooms, kantoren en collegezalen er om heen. De deeltjesversneller zou op een extreem trillingsvrije vloer moeten worden geplaatst.

Onder leiding van M+W Facility Engineering heeft een groep adviesbureaus deze moeilijke opgave proberen op te lossen. Al snel bleek dat het Programma van Eisen in combinatie met de opgegeven locatie enkele schijnbaar onoplosbare problemen opleverde: de enige bomenrij van betekenis op het verder bijna onbegroeide gedeelte van de campus zou moeten verdwijnen, en door de beperkte omvang van de kavel zouden de onderwijsruimten bovenop de technische afdelingen moeten worden gesitueerd.

Omdat de trillingsvrije ruimten (met een dicht grid van funderingspalen eronder) slechts een gering gedeelte van het hele programma uitmaakten kwam ik op het idee deze op de eerste verdieping te situeren. Het nadeel dat de (beperkte) ruimte eronder nagenoeg onbruikbaar was viel in het niet bij de vele voordelen: Alle kantoor- en lesruimten konden op de Begane Grond worden gesitueerd met alle cleanrooms en werkplaatsen met grote overspanningen en dure apparatuur erboven; het gebouw werd als geheel veel functioneler, veiliger en compacter, en als gevolg daarvan kon de bomenrij gespaard blijven.

Bij de presentatie van het ontwerp stond de selectiecommissie stomverbaasd. Bij de latere beoordeling bleek dat wij als enige combinatie hoge cijfers hadden gekregen voor stedenbouwkundige inpassing, functionaliteit en architectuur. Maar omdat alle combinaties hadden aangegeven het ter beschikking gestelde bouwbudget verregaand ontoereikend te vinden is de realisatie van het project helaas niet doorgegaan.

Ik ben de projectarchitect in dit team namens Van den Pauwert Architecten BNA uit Eindhoven geweest.